De trainingsrondjes op het industrieterrein van Nijverdal, zenuwachtige koersjes om de kerk en het aantrekken van het eerste oranje-zwarte tenue: Ronald Scheppink was er in 1975 bij. Als club zijn wij zeer vereerd met dit trouwe lid, die ook gezien mag worden als CC’75-historicus bij uitstek. Het geschiedenisverhaal van de club krijgt u nog van hem, eerst zijn eigen verhaal.
Ronald Scheppink kwam bij CC’75 terecht door zijn vader Arend Scheppink, een van de oprichters van CC’75. Samen met Wim Harmeling en Tonnie van Gaveren richtten ze in 1975 de wielerclub op. Ronald omschrijft ze als ‘de drie wijzen uit het oosten’, binnenkort leest u in deze reeks meer over ze. Het fietsen was dus al enigszins bekend in de familie. Ook waren er neven en nichten van Ronald die op hoog niveau fietsten.
Maar de grote inspiratiebron voor Ronald was een lokale held: Henk Poppe. Tijdens de Ronde van Nijverdal, die al werd verreden voordat CC’75 was opgericht, sprong de vonk voor zijn ogen over. Tussen het vele publiek aan de Holterweg (de weg waar het erelid nu zelf woont, toeval…) stond een jonge Ronald.
“Henk Poppe was destijds een amateur in de Caballero-ploeg en een megatalent. Zijn shirt was machtig mooi en viel enorm op. Tijdens de race viel Poppe of kreeg hij pech, waardoor zijn kansen leken verkeken. Poppe zette echter een achtervolging in, reed iedereen voorbij, kwam als eerste de bocht uit en sprintte als overwinnaar voor het Nijverdalse publiek naar de zege. Tussen de dranghekken, nauwelijks in staat om erover heen te kijken, zag ik het publiek helemaal uit zijn plaat gaan en Henk Poppe de Ronde van Nijverdal winnen na een magistrale move vanuit verloren positie. Dit beeld maakte zo’n diepe indruk, dat ik de volgende dag tegen mijn vader zei: nu wil ik ook wedstrijden fietsen”.
In de beginjaren van CC’75 was er meteen veel goesting om te fietsen. Ronald kijkt er met veel plezier op terug. “Het was meteen één grote, gezellige, warme, familiaire vereniging. In de weekenden gingen we met de hele groep naar wedstrijden. We trainden op het industrieterrein in Nijverdal, waar we vaste rondjes rechtsom reden. Nu zou je daarvan zeggen dat het veel te gevaarlijk is en onverantwoord, maar we moesten ergens beginnen.” Naarmate Ronald de jeugdcategorieën doorliep, werd het steeds serieuzer. Ronald bleek over aardig wat talent te beschikken en dat resulteerde in een driejarig contract bij het fabrieksteam van Batavus.
Zijn carrière kreeg een abrupt einde toen hij tijdens een wedstrijd werd aangereden door een auto. Dit ongeluk was zeer ernstig en resulteerde in een lange revalidatieperiode. Door rugproblemen kon hij het hoge niveau op de fiets niet meer aan, wat zijn carrière effectief beëindigde. “Het is heel vervelend dat het op de fiets zo is geëindigd, maar omdat ik meer tijd over had, stortte ik mij met volle overgave op school. Ik haalde een mooie eindlijst en heb daar mijn hele leven de vruchten van geplukt. Dat was anders wellicht niet gelukt als ik topwielrenner was geworden.”
Ronald heeft er bewust voor gekozen om zijn lidmaatschap bij CC’75 nooit op te zeggen. Hoewel hij nu niet meer fietst, voelt hij nog steeds een band. Dit maakt hem de man die al 50 jaar lid is van CC’75. Hoewel hij niet van feestjes of vooraan staan houdt, is hij hier op een bescheiden manier wel heel erg trots op.
“De trots komt voort uit de manier waarop de club tot stand is gekomen en de connectie die ik nog steeds voel met mijn vader, die samen met zijn twee kompanen in 1975 het mooie verhaal van deze club is beginnen te schrijven. Ik ben blij dat jonge mensen de passie en liefhebberij van de club overnemen en mensen zich blijven inzetten als vrijwilligers. Daarom bestaat deze club al 50 jaar.”
